Pagina's

maandag 28 december 2015

Terug blik

Laatste maand van het jaar is bijna ten einde.
Persoonlijk merk ik dat ik deze maand vaak terug kijk hoe het afgelopen jaar voor mij en voor mijn gezin is geweest. Dan kom ik tot de conclusie dat het zwaar was,.
Een jaar geleden begon de onrust van mijn blaas, veel onderzoeken volgden. Tot eind mei de blaas verwijdert werd, en ik een urostoma kreeg. Ik keek uit naar de operatie, omdat ik de pijn en teleurstellingen v.d. onderzoeken zo moe was.
En omdat de arts mij vertelde dat 99% van de mensen die deze operatie ondergaan waren er erg blij mee waren.
De operatie verliep goed….maar 4 dagen na de operatie liep ik een bloedvergiftiging op. Ik werd erg ziek, een zware 2e buikoperatie volgde dezelfde dag nog.
De derde buikoperatie heb ik eind augustus gehad

En zo zijn we alweer een aantal maanden verder.
Fysiek gaat het best goed met mij, alleen in mijn hoofd wil het niet.
Sinds sept weet ik dat ik PTSS (Post traumatisch stresssyndroom) heb. Ik heb daar een keer een EMDR behandeling voor gehad, dat was erg pittig. Nu heb ik elke week nog een gesprek bij de psycholoog. Is goed en fijn, maar ook zwaar.
Ik ben moe, en vol in mijn hoofd. Er komt nauwelijks iets binnen, soms heb ik goede momenten.
Dat maakt verdrietig, machteloos en ook schuldgevoel.
Hierdoor verwatert ook het sociale contact, terwijl ik dit niet wil. Maar het lukt mij niet, ik heb niet de energie om mijn (beloofde)afspraken na te komen. Ik voel mij daar schuldig over, maar weet dat het mij niet lukt.
Vooral als het gaat om regie en hulpverlening, schiet ik volkomen in de stress.
Het is zo moeilijk om uit te leggen wat er dan gebeurd, maar wat ik wel kan zeggen is dat mijn reactie dan niet is als de 'Mathilde-reactie'….Normaal gesproken ben ik rustig en positief en reageer ik ook zo. Maar nu, als het gaat over die twee stukjes, dan reageer ik kwaad en onfatsoenlijk. Echt erg….
Vooral de laatste tijd merk ik dat ik niet wil praten, gewoon niet wil praten. Stil zijn….
Maar dat kan niet, dus dan moet ik wel weer…en het gevolg is dan dat ik nog meer moe ben.

Het is een behoorlijke mail geworden, het is best persoonlijk wat ik met jullie gedeeld heb.
Maar ik heb/had het gevoel dat het nodig was, omdat het rustig/stil van mijn kant bleef, ook mijn blog bijhouden was moeilijk.
Ik beloofd had om contact te zoeken, een afspraak met iemand te maken…maar ik beloof en doe het niet. Hierbij mijn oprechte excuus…..
Deze mail is niet bedoelt als 'zielig' gevonden te worden, echt niet.
Maar dat ik jullie wil vertellen dat het echt niet is dat ik niet wil.
Ik weet dat het goed komt, God blijft liefdevol voor ons zorgen, Hij geeft kracht voor iedere nieuwe dag. Vol vertrouwen gaan we deze maand door en mogen we ook het nieuwe jaar met onze Hemelse Vader beginnen. Het komt goed!!

Een prachtig dank lied!!

vrijdag 16 oktober 2015

denken..gevoel..en doen

..vandaag een vervolg afspraak bij de psych. Ik zag er zo tegenop...
De bedoeling was dat we oa gingen bespreken hoe het was gegaan na de eerste EMDR. Toen dacht ik nog bij mijzelf; Als ik nou hier lang over praat dan hebben we misschien te weinig tijd voor de tweede sessie ;)
Het was een goed gesprek. Ik kon mijn ervaring goed vertellen/verwoorden. Ik vertelde dat ik het heel zwaar vond, de therapie. Die dag kon ik verder niks meer, maar ook de twee dagen daarna waren zwaar, zo'n vreselijk zwaar hoofd/ er niet helemaal bij zijn. Echt vervelend gevoel....
De psych. was ook wel een beetje geschrokken van mijn reactie, direct na de therapie. Ik was gewoon helemaal knock-out....
Maar....het heeft wel geholpen, en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Ik vond de therapie eerst een beetje 'dom'...ik had het gevoel dat ik in het tv-programma Bananasplit zat. Maar je moet echt even leren om er in mee te gaan, en dan merk je dat je steeds rustiger reageert op het gebeuren, en dat voelt erg apart/bijzonder.
Het zuigt werkelijk alle energie uit je, tjonge....dat maakte het erg zwaar.

Het is nu vrijdag..ik ga weer even verder waar ik gebleven was.
Het gesprek van gisteren was goed maar ook verrassend....en waarom verrassend; Als je dan zo weer met de psycholoog aan het praten bent komt toch meer naar boven wat ik zelf eigenlijk niet verwacht had. En dat is het stukje over hulpverlening, de mensen met wie ik te maken heb gehad in de tijd van ziekenhuis en toen ik thuis was. Het gaat helemaal niet om de mensen persoonlijk maar om mijn eigen gevoel. Ik ga daar niet heel uit gebreid op in, want dat is helemaal niet leuk. Maar een klein voorbeeld; Ik wil graag de thuiszorg nog een bedankje brengen met een brief erbij van hoe het nu met mij( en het gezin) gaat. Maar zodra ik een blad voor mij heb liggen komen er alleen maar boze gedachten, lelijke woorden in mij op....of ik verkreukel dat papier...
En hoe komt dat? 'Zij' doen mij herinneren aan de tijd van pijn, verdriet, machteloosheid, overgeleverd aan....En zelf niet meer de regie in je eigen huis/kamer hebben....
De opdracht aan mij is nu dat ik echt zo'n brief ga schrijven/verkreukelen/ krassen..wat er ook maar uit komt, we hopen dat ik het vervelende gevoel dan een eind kwijt ben. Zo niet dan volgt er toch nog een keer een EMDR behandeling.
Ik ben erg blij, hoe moeilijk het ook is, met de begeleiding.
Maar...het is makkelijker om een muur omhoog te trekken en te zeggen; Oke, prima tot zover en niet verder....Maar dat is niet de oplossing, dat hou je niet vol.

Stil mijn ziel wees stil,
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
in je beproevingen en zorgen










donderdag 1 oktober 2015

Dankbaar!!

Afgelopen dinsdag was een dagje ziekenhuis voor mij...
Eerst had ik een onderzoek van mijn nieren ( er werd een scan gemaakt) en een uurtje later had ik een gesprek met de uroloog en bespraken we de uitslagen. En de uitslag was geweldig!! Mijn nierfunctie is bijna weer op oude niveau...Hoe bijzonder en wonderlijk is dat?
Wat vooraf ging;
Ik was geopereerd en een paar dagen na de operatie liep ik een bloedvergiftiging op. Een paar uur later werd ik met spoed geopereerd, een tweede buikoperatie. Ik werd wakker op de MC...met nog meer 'slangen' aan mijn lichaam dan daarvoor...en in allebei de nieren een drain...
Mijn re-drain bleef bloeden door een lekkend bloedvat, na een kleine operatie is dat verholpen.
Maar de li-nier bleef problemen geven. Om dit ook te verhelpen was hier ook weer een (buik)operatie voor nodig, maar dat kon niet gelijk, ik moest eerst een aantal weken naar huis om aan te sterken. En zo gebeurde het, en op 21 aug had ik mijn laatste buikoperatie. De herstel periode van deze operatie verliep goed en zo mocht ik op 29 aug weer naar huis.
Maar vooral mijn li-nier heeft in de afgelopen periode erg zwaar gehad.Maar nu, 5 weken na de laatste operatie, gaat het erg goed. Zo bijzonder, ongelofelijk. Zo mag ik zien dat ik, naast mijn ms, toch wel heel gezond en sterk ben. God zorgt! Hij geeft mij de kracht en de gezondheid dat ik zo voorspoedig mag opknappen. En dat ik weer van veel dingen/momenten kan genieten. Zo heerlijk

Dinsdag heb ik ook voor de eerste keer EMDR gehad, tjonge wat zag ik er tegenop.
En het was zwaar, maar ook goed. De psycholoog heeft een moment naar boven gehaald bij mij waar ik het erg moeilijk mee had, en dat moment is nu minder heftig in mijn hoofd aanwezig dan daarvoor. Ik kan er nu rustig aan terug denken....
Aan het begin van deze 'sessie' dacht ik echt van; hou toch op met je vingers voor mij  ogen te gaan, slaat nergens op ( ja ja weer die opstandigheid) Maar uiteindelijk nam ze mee, en kwam het binnen.
Maar wat kost het een energie. De sessie duurde ongeveer 3 kwartier, maar ik was echt helemaal op, maar ook raar in het hoofd. Die avond en nacht was ik niet veel waard, maar nu voel ik mij goed. En ben ik blij dat het heeft geholpen. Volgende week gaan we bespreken hoe het gegaan is na de behandeling...


dinsdag 22 september 2015

♫ Enya - May it be ( lyrics ) ♫

...stil...

Gebrokenheid in dit leven...Wie krijgt er niet mee te maken? Eigenlijk iedereen toch? Misschien gaat het jou niet direct aan of degen die naast je staan...maar je kent vast wel iemand in je omgeving die de gebrokenheid wel van dichtbij mee maakt, of als je wat breder om heen kijkt...en je er voor open zet om het te zien...dan wordt je toch stil?
Stil van verdriet, niet begrijpen, misschien zelfs een radeloos gevoel. Dat voel ik de laatste tijd enorm, radeloos...en het gevoel van; WAT kan ik doen??
En dan komt er al snel een antwoord: mijn handen vouwen en bidden. Dat geeft rust....
Bidden, maar ook luisteren naar troostvolle muziek, en het lezen over bemoediging.
En als ik dan bv een gedicht lees over bemoediging dan gaat er vaak verschillende personen door mijn hoofd, en verlang ik ernaar om het met degen te delen, een warm hart onder de riem te steken. Het delen van dat we het niet alleen hoeven te doen, maar dat onze Vader ons wil helpen, onze last wil dragen. Hij zorgt!!
Bij deze wil ik ieder dat toe wensen;

Nooit alleen
   Ik ben met je
   al de dagen van je leven
   waar je weg ook heen gaat,
   wat er ook gebeurt,
   je bent nooit alleen;
   Ik zal je niet begeven.

Je Hemelse Vader!
                                                                                                             Gedicht van Rita Klapwijk

donderdag 17 september 2015

Ik zal er zijn | Sela

Bezoek psych.....

Een harde klap

Voor de traumatische gebeurtenis(ziekenhuisopname) dacht ik er bijna nooit aan dat mijn leven er in één klap anders uit kon zien. Ik voelde mij veilig en baas over mijn eigen leven. Maar tijdens de traumatische gebeurtenis(sen)had ik niets over mijn leven te zeggen. Ik was machteloos, kwetsbaar en doodsbang. Op het moment van de gebeurtenis voelde of dacht ik eigenlijk helemaal niets. Ik was alleen bezig met zo goed mogelijk te overleven. Achteraf voelde ik de schok: de angst, de woede, de machteloosheid en de ontreddering. Ik heb vreselijk staan trillen en huilen. Ik kan op alles schelden wat met het ziekenhuis te maken heeft, Ik weet het zijn allemaal normale reacties na een schokkende gebeurtenis. Meestal verdwijnen deze gevoelens na een paar weken weer. Maar niet altijd....bij  mij dus ook niet. Ik heb een (zwaar) trauma, ik kan dit niet op eigen kracht verwerken. Vandaag het eerste gesprek gehad, waar de psych moest bepalen of ik wel echt PTSS heb en zo ja, welke behandeling ik krijg. Het was overduidelijk dat het PTSS is en dat ze bij mij de therapie EMDR gaan proberen. Volgende week een tweede gesprek en dan in het derde gesprek start ik met EMDR..Ik zie er tegenop maar ik kijk er ook naar uit, want alles wat maar iets met ziekenhuisopname te maken heeft, daar kan ik niet mee omgaan. En dan formuleer ik het nog netjes....

Verder waren er ook prachtige dingen vandaag: Harm-Jan heeft zijn auto theorie gehaald!! Heel trots op hem.
En Anneloes heeft vandaag haar eerste les paardrijden gehad...Geweldig om te zien.

vrijdag 11 september 2015

verbazing....


Deze week was weer een onrustige week voor ons als gezin.
Ik ben namelijk van woensdagavond tm vrijdagmiddag in het ziekenhuis opgenomen.
En dat komt vanwege heftige buikpijn, buikpijn met hele heftige pieken erin.
Er was een arts bij mij thuis geweest, maar zij vertrouwde het niet en wist ook niet wat het was. Dus stuurde zij mij door naar het ziekenhuis in Amersfoort. Aangezien ik zo'n pijn had moest ik met de ambulance, dit was erg schrikken voor de kinderen.
In de ambulance kreeg ik gelijk een infuusnaaldje en de nodige medicatie…..pppppffff de pijn werd minder. Toen op de eerste hulp de nodige onderzoeken gehad…maar ook de mededeling dat ik toch een nachtje moest blijven i.v.m. een CT-scan die volgende dag.
Een lieve vriendin en Harm-Jan + Janneke waren bij mij en bleven tot dat ik op de afdeling was. Dat was heerlijk!!
Volgende dag rond de klok van 13.00 een CT-scan gehad van de nieren en buik. Hiervoor was contrastvloeistof nodig, maar aangezien dat dat slecht was voor mijn nieren moest ik daarna nog minimaal 12 uur vocht toegediend krijgen via het infuus, dus moest ik nog een nachtje blijven….ik baalde zo vreselijk, ik verlangde zo naar huis en ik was zo klaar met alles wat met ziekenhuis te maken had.
Het is allemaal een beetje teveel geweest van wat er allemaal gebeurd is in 4 maanden tijd en teveel het ziekenhuis aan de binnenkant gezien….volgens artsen heb ik er een trauma van over gehouden, PTSS( posttraumatische stresssyndroom) Ik ga hiervoor in therapie bij een psycholoog.
Het is zwaar de laatste tijd, ik merk dat ik veel heb ingeleverd. En dat ik het echt heel rustig aan moet doen….dat valt niet mee….
Dus hierbij mijn excuus voor als er niet veel contact is van mijn kant, het heeft niks te maken met niet willen, maar het gewoon niet voor elkaar krijgen.
Dus heb alsjeblieft een beetje geduld, het komt echt wel weer, dat weet ik!!
Gisteravond voelde ik zo ontzettend veel verdriet en teleurstelling, ongelofelijk! Ik kon eigenlijk niet een gewoon gesprek voeren, alleen maar boos zijn…..Het is gewoon op, ik raak echt van alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, in de stress. Van de simpelste dingen….
Echt niet leuk om mijzelf zo mee te maken, want zo ben ik eigenlijk niet.
Daarom ben ik blij met de hulp van een psycholoog.
Even weer tot zover…
Warme, hartelijke groet van Mathilde


maandag 31 augustus 2015

Thuis...

Afgelopen zaterdag mocht ik weer thuis komen uit het ziekenhuis.
Dank aan mijn Hemelse Vader, dat ik voorspoedig mocht opknappen, opknappen na tweede zware buikoperatie. En nu mag ik thuis verder aansterken, heerlijk.
Het was een zware week direct na de operatie. Lichamelijk maar ook in mijn hoofd, er waren veel momenten dat ik angstig was in het ziekenhuis.
Erg vervelende dromen, over de vorige opname, plaagde mij.
Voor mij is nu pas de volledige periode van ziekenhuis opname afgesloten. Er zijn geen komma's meer, nu is het een punt!!
Ik ben weer thuis, met nog wel (thuis)zorg om mij heen, maar dat hoop ik langzaam aan af te bouwen.

Het spijt mij dat ik nu pas een stukje zet op mijn blog. Maar aan alle kanten ontbrak mij de moed en de kracht om maar een woord te kunnen schrijven.
Ik merk nu wat ik heb ingeleverd de afgelopen 3 maanden...maar ik vertrouw op de liefdevolle zorg van mijn Hemelse Vader.
Hij geeft mij de kracht en de energie om weer op te knappen.
Hij geeft liefdevolle mensen om mij heen die mij daarbij helpen.
Hij is er...en zal er altijd zijn!!
Liefdevolle groet


woensdag 19 augustus 2015

..a.s vrijdag..

Wat heerlijk dat het buiten droog is, dat de zon weer door de wolken komt...
Wat een regen is er gevallen, tjonge....maar het was wel erg goed voor mijn tuin. Mijn achtertuin is nu een paar weken al klaar, wat geniet ik ervan.
En sinds deze week is de voortuin ook klaar en erg leuk geworden. Eenvoudig, maar mooi met verschillende gras soorten. Een paadje gemaakt van grijze natuurstenen en als grondbedekker houtsnippers.

Vrijdag wordt ik weer opgenomen ivm een operatie.
Ik heb nog steeds een drain in mijn li-nier. Afgelopen donderdag heb ik al een (kleine) operatie gehad, om evt de drain te verwijderen. Maar helaas was dat niet gelukt. De arts ging bij mijn urineleider, waar een vernauwing zit, een ballon dilatatie proberen,maar helaas....er was geen doorgang mogelijk.
Nu is er een grotere operatie nodig om de doorgang beter te laten verlopen,de doorgang van nier naar urine-stoma.
Ik kan bijna zeggen dat ik uit kijk naar de operatie, want wat ben ik die drain zat. Je bent erg beperkt in bewegen en liggen, maar het geeft ook veel pijn.
Net telefoon van de afdeling gehad over as vrijdag; Ik wordt om 9.00 geopereerd, mooi op tijd;)
We hopen en bidden dat alles goed mag verlopen. En dat ik rustig uit de narcose wakker mag worden, en verder voorspoedig mag opknappen.
De opname duurt ongeveer 7 dagen.
Na de operatie zal ik een stukje op mijn blog zetten,als ik daar een beetje toe in staat ben....
Liefs Mathilde





vrijdag 14 augustus 2015

Operatie

Teleurstelling....

Dat was het gisteren toen ik hoorde dat de (kleine) operatie niet gelukt was. Het was een ballon dilatatie die gisteren is geprobeerd bij mijn li-urineleider. Maar er was helemaal geen doorgang.
Natuurlijk was ik verdrietig en echt teleurgesteld, maar ik wist ook dat het echt een kleine kans van slagen had. En toch ga je ook die kleine kans proberen...
Nu wordt het toch een (zware) operatie.En die gaat al gauw plaats vinden, nl op 21 augustus, volgende week vrijdag. Blij en opgelucht dat ik al zo vlot geholpen wordt.
Ik hoop zo dat deze operatie even de laatste zal zijn en dat ik echt (zo ver mogelijk) aan mijn herstel kan werken.
Nu voelt het een beetje dubbel;je doet je best om aan te sterken, maar je weet dat je over een aantal weken weer geholpen gaat worden...dan kan je weer een beetje van voor af aan beginnen.
Dat aansterken ( na die zes weken) ging heel goed.

Soms gaat het woordje 'waarom' ook wel door mijn hoofd, maar het verdwijnt dan ook weer snel. Want ik kan daar niks mee...
Maar vertrouwen op mijn Hemelse Vader geeft rust en houvast.
Ps 121 "Ik sla mijn ogen op naar de bergen,van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft.
Een lied van hoop is Ps 121.

Ik ga voortaan verder op mijn blog, dus niet meer vertellen via mail en WhatsApp .
Dus als u/jij mij wilt blijven volgen, zoek dan af en toe mijn blog "Waardevol leven"op.
Ik doe mijn best om jullie het een en ander te vertellen, en het zal voornamelijk gaan over mijn MS.
De impact van MS in mijn leven en die van de kinderen.
Ik zou het leuk vinden om af en toe een reactie te lezen, je mag ook vragen stellen die ik zeker zal proberen te antwoorden.
Mijn blog kan je vinden onder; mathildedebruijn.blogspot.nl

Hartelijke groet!

zaterdag 25 juli 2015

vrijdag 24 juli 2015

Weer terug..

Vandaag ben ik weer begonnen met mijn blog. Mijn vriendin Rita was gezellig op bezoek en ik heb haar gevraagd mij weer op weg te helpen met mijn blog.
Ik was gestopt met mijn blog omdat ik het toch wel pittig vond om te blijven schrijven over mijn MS, want daar kwam het toch wel vaak op neer. 
Maar mijn leven, en die van de kinderen, blijft toch erg onrustig. En dat komt toch grotendeels door mijn MS. Ik blijf mailtjes sturen omdat verschillende van jullie toch op de hoogte willen blijven van hoe het nu gaat, nu ik weer thuis ben...en met ons willen blijven meeleven in het verloop van de MS.
En op Facebook blijf ik toch regelmatig de vraag krijgen; He Mathilde, hoe gaat het nu met je, we lezen niks meer van je, gaat het wel goed?
Nu wil ik niet alles maar op Facebook zetten, dat vind ik nou niet altijd een geschikte plek.
En op mijn blog kan ik wel (redelijk) persoonlijk zijn.
Ik ben in januari dit gestopt met schrijven. Ik wil de volgende keer proberen om vanaf toen in het kort te vertellen wat er zoal gepasseerd is.
Eerst maar es tot zover voor vandaag