Pagina's

dinsdag 22 september 2015

♫ Enya - May it be ( lyrics ) ♫

...stil...

Gebrokenheid in dit leven...Wie krijgt er niet mee te maken? Eigenlijk iedereen toch? Misschien gaat het jou niet direct aan of degen die naast je staan...maar je kent vast wel iemand in je omgeving die de gebrokenheid wel van dichtbij mee maakt, of als je wat breder om heen kijkt...en je er voor open zet om het te zien...dan wordt je toch stil?
Stil van verdriet, niet begrijpen, misschien zelfs een radeloos gevoel. Dat voel ik de laatste tijd enorm, radeloos...en het gevoel van; WAT kan ik doen??
En dan komt er al snel een antwoord: mijn handen vouwen en bidden. Dat geeft rust....
Bidden, maar ook luisteren naar troostvolle muziek, en het lezen over bemoediging.
En als ik dan bv een gedicht lees over bemoediging dan gaat er vaak verschillende personen door mijn hoofd, en verlang ik ernaar om het met degen te delen, een warm hart onder de riem te steken. Het delen van dat we het niet alleen hoeven te doen, maar dat onze Vader ons wil helpen, onze last wil dragen. Hij zorgt!!
Bij deze wil ik ieder dat toe wensen;

Nooit alleen
   Ik ben met je
   al de dagen van je leven
   waar je weg ook heen gaat,
   wat er ook gebeurt,
   je bent nooit alleen;
   Ik zal je niet begeven.

Je Hemelse Vader!
                                                                                                             Gedicht van Rita Klapwijk

donderdag 17 september 2015

Ik zal er zijn | Sela

Bezoek psych.....

Een harde klap

Voor de traumatische gebeurtenis(ziekenhuisopname) dacht ik er bijna nooit aan dat mijn leven er in één klap anders uit kon zien. Ik voelde mij veilig en baas over mijn eigen leven. Maar tijdens de traumatische gebeurtenis(sen)had ik niets over mijn leven te zeggen. Ik was machteloos, kwetsbaar en doodsbang. Op het moment van de gebeurtenis voelde of dacht ik eigenlijk helemaal niets. Ik was alleen bezig met zo goed mogelijk te overleven. Achteraf voelde ik de schok: de angst, de woede, de machteloosheid en de ontreddering. Ik heb vreselijk staan trillen en huilen. Ik kan op alles schelden wat met het ziekenhuis te maken heeft, Ik weet het zijn allemaal normale reacties na een schokkende gebeurtenis. Meestal verdwijnen deze gevoelens na een paar weken weer. Maar niet altijd....bij  mij dus ook niet. Ik heb een (zwaar) trauma, ik kan dit niet op eigen kracht verwerken. Vandaag het eerste gesprek gehad, waar de psych moest bepalen of ik wel echt PTSS heb en zo ja, welke behandeling ik krijg. Het was overduidelijk dat het PTSS is en dat ze bij mij de therapie EMDR gaan proberen. Volgende week een tweede gesprek en dan in het derde gesprek start ik met EMDR..Ik zie er tegenop maar ik kijk er ook naar uit, want alles wat maar iets met ziekenhuisopname te maken heeft, daar kan ik niet mee omgaan. En dan formuleer ik het nog netjes....

Verder waren er ook prachtige dingen vandaag: Harm-Jan heeft zijn auto theorie gehaald!! Heel trots op hem.
En Anneloes heeft vandaag haar eerste les paardrijden gehad...Geweldig om te zien.

vrijdag 11 september 2015

verbazing....


Deze week was weer een onrustige week voor ons als gezin.
Ik ben namelijk van woensdagavond tm vrijdagmiddag in het ziekenhuis opgenomen.
En dat komt vanwege heftige buikpijn, buikpijn met hele heftige pieken erin.
Er was een arts bij mij thuis geweest, maar zij vertrouwde het niet en wist ook niet wat het was. Dus stuurde zij mij door naar het ziekenhuis in Amersfoort. Aangezien ik zo'n pijn had moest ik met de ambulance, dit was erg schrikken voor de kinderen.
In de ambulance kreeg ik gelijk een infuusnaaldje en de nodige medicatie…..pppppffff de pijn werd minder. Toen op de eerste hulp de nodige onderzoeken gehad…maar ook de mededeling dat ik toch een nachtje moest blijven i.v.m. een CT-scan die volgende dag.
Een lieve vriendin en Harm-Jan + Janneke waren bij mij en bleven tot dat ik op de afdeling was. Dat was heerlijk!!
Volgende dag rond de klok van 13.00 een CT-scan gehad van de nieren en buik. Hiervoor was contrastvloeistof nodig, maar aangezien dat dat slecht was voor mijn nieren moest ik daarna nog minimaal 12 uur vocht toegediend krijgen via het infuus, dus moest ik nog een nachtje blijven….ik baalde zo vreselijk, ik verlangde zo naar huis en ik was zo klaar met alles wat met ziekenhuis te maken had.
Het is allemaal een beetje teveel geweest van wat er allemaal gebeurd is in 4 maanden tijd en teveel het ziekenhuis aan de binnenkant gezien….volgens artsen heb ik er een trauma van over gehouden, PTSS( posttraumatische stresssyndroom) Ik ga hiervoor in therapie bij een psycholoog.
Het is zwaar de laatste tijd, ik merk dat ik veel heb ingeleverd. En dat ik het echt heel rustig aan moet doen….dat valt niet mee….
Dus hierbij mijn excuus voor als er niet veel contact is van mijn kant, het heeft niks te maken met niet willen, maar het gewoon niet voor elkaar krijgen.
Dus heb alsjeblieft een beetje geduld, het komt echt wel weer, dat weet ik!!
Gisteravond voelde ik zo ontzettend veel verdriet en teleurstelling, ongelofelijk! Ik kon eigenlijk niet een gewoon gesprek voeren, alleen maar boos zijn…..Het is gewoon op, ik raak echt van alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, in de stress. Van de simpelste dingen….
Echt niet leuk om mijzelf zo mee te maken, want zo ben ik eigenlijk niet.
Daarom ben ik blij met de hulp van een psycholoog.
Even weer tot zover…
Warme, hartelijke groet van Mathilde