..vandaag een vervolg afspraak bij de psych. Ik zag er zo tegenop...
De bedoeling was dat we oa gingen bespreken hoe het was gegaan na de eerste EMDR. Toen dacht ik nog bij mijzelf; Als ik nou hier lang over praat dan hebben we misschien te weinig tijd voor de tweede sessie ;)
Het was een goed gesprek. Ik kon mijn ervaring goed vertellen/verwoorden. Ik vertelde dat ik het heel zwaar vond, de therapie. Die dag kon ik verder niks meer, maar ook de twee dagen daarna waren zwaar, zo'n vreselijk zwaar hoofd/ er niet helemaal bij zijn. Echt vervelend gevoel....
De psych. was ook wel een beetje geschrokken van mijn reactie, direct na de therapie. Ik was gewoon helemaal knock-out....
Maar....het heeft wel geholpen, en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Ik vond de therapie eerst een beetje 'dom'...ik had het gevoel dat ik in het tv-programma Bananasplit zat. Maar je moet echt even leren om er in mee te gaan, en dan merk je dat je steeds rustiger reageert op het gebeuren, en dat voelt erg apart/bijzonder.
Het zuigt werkelijk alle energie uit je, tjonge....dat maakte het erg zwaar.
Het is nu vrijdag..ik ga weer even verder waar ik gebleven was.
Het gesprek van gisteren was goed maar ook verrassend....en waarom verrassend; Als je dan zo weer met de psycholoog aan het praten bent komt toch meer naar boven wat ik zelf eigenlijk niet verwacht had. En dat is het stukje over hulpverlening, de mensen met wie ik te maken heb gehad in de tijd van ziekenhuis en toen ik thuis was. Het gaat helemaal niet om de mensen persoonlijk maar om mijn eigen gevoel. Ik ga daar niet heel uit gebreid op in, want dat is helemaal niet leuk. Maar een klein voorbeeld; Ik wil graag de thuiszorg nog een bedankje brengen met een brief erbij van hoe het nu met mij( en het gezin) gaat. Maar zodra ik een blad voor mij heb liggen komen er alleen maar boze gedachten, lelijke woorden in mij op....of ik verkreukel dat papier...
En hoe komt dat? 'Zij' doen mij herinneren aan de tijd van pijn, verdriet, machteloosheid, overgeleverd aan....En zelf niet meer de regie in je eigen huis/kamer hebben....
De opdracht aan mij is nu dat ik echt zo'n brief ga schrijven/verkreukelen/ krassen..wat er ook maar uit komt, we hopen dat ik het vervelende gevoel dan een eind kwijt ben. Zo niet dan volgt er toch nog een keer een EMDR behandeling.
Ik ben erg blij, hoe moeilijk het ook is, met de begeleiding.
Maar...het is makkelijker om een muur omhoog te trekken en te zeggen; Oke, prima tot zover en niet verder....Maar dat is niet de oplossing, dat hou je niet vol.
Stil mijn ziel wees stil,
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
in je beproevingen en zorgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten