Een harde klap
Voor de traumatische gebeurtenis(ziekenhuisopname) dacht ik er bijna nooit aan dat mijn leven er in één klap anders uit kon zien. Ik voelde mij veilig en baas over mijn eigen leven. Maar tijdens de traumatische gebeurtenis(sen)had ik niets over mijn leven te zeggen. Ik was machteloos, kwetsbaar en doodsbang. Op het moment van de gebeurtenis voelde of dacht ik eigenlijk helemaal niets. Ik was alleen bezig met zo goed mogelijk te overleven. Achteraf voelde ik de schok: de angst, de woede, de machteloosheid en de ontreddering. Ik heb vreselijk staan trillen en huilen. Ik kan op alles schelden wat met het ziekenhuis te maken heeft, Ik weet het zijn allemaal normale reacties na een schokkende gebeurtenis. Meestal verdwijnen deze gevoelens na een paar weken weer. Maar niet altijd....bij mij dus ook niet. Ik heb een (zwaar) trauma, ik kan dit niet op eigen kracht verwerken. Vandaag het eerste gesprek gehad, waar de psych moest bepalen of ik wel echt PTSS heb en zo ja, welke behandeling ik krijg. Het was overduidelijk dat het PTSS is en dat ze bij mij de therapie EMDR gaan proberen. Volgende week een tweede gesprek en dan in het derde gesprek start ik met EMDR..Ik zie er tegenop maar ik kijk er ook naar uit, want alles wat maar iets met ziekenhuisopname te maken heeft, daar kan ik niet mee omgaan. En dan formuleer ik het nog netjes....
Verder waren er ook prachtige dingen vandaag: Harm-Jan heeft zijn auto theorie gehaald!! Heel trots op hem.
En Anneloes heeft vandaag haar eerste les paardrijden gehad...Geweldig om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten