Deze week was weer een onrustige week voor ons als gezin.
Ik ben namelijk van woensdagavond tm vrijdagmiddag in het ziekenhuis opgenomen.
En dat komt vanwege heftige buikpijn, buikpijn met hele heftige pieken erin.
Er was een arts bij mij thuis geweest, maar zij vertrouwde het niet en wist ook niet wat het was. Dus stuurde zij mij door naar het ziekenhuis in Amersfoort. Aangezien ik zo'n pijn had moest ik met de ambulance, dit was erg schrikken voor de kinderen.
In de ambulance kreeg ik gelijk een infuusnaaldje en de nodige medicatie…..pppppffff de pijn werd minder. Toen op de eerste hulp de nodige onderzoeken gehad…maar ook de mededeling dat ik toch een nachtje moest blijven i.v.m. een CT-scan die volgende dag.
Een lieve vriendin en Harm-Jan + Janneke waren bij mij en bleven tot dat ik op de afdeling was. Dat was heerlijk!!
Volgende dag rond de klok van 13.00 een CT-scan gehad van de nieren en buik. Hiervoor was contrastvloeistof nodig, maar aangezien dat dat slecht was voor mijn nieren moest ik daarna nog minimaal 12 uur vocht toegediend krijgen via het infuus, dus moest ik nog een nachtje blijven….ik baalde zo vreselijk, ik verlangde zo naar huis en ik was zo klaar met alles wat met ziekenhuis te maken had.
Het is allemaal een beetje teveel geweest van wat er allemaal gebeurd is in 4 maanden tijd en teveel het ziekenhuis aan de binnenkant gezien….volgens artsen heb ik er een trauma van over gehouden, PTSS( posttraumatische stresssyndroom) Ik ga hiervoor in therapie bij een psycholoog.
Het is zwaar de laatste tijd, ik merk dat ik veel heb ingeleverd. En dat ik het echt heel rustig aan moet doen….dat valt niet mee….
Dus hierbij mijn excuus voor als er niet veel contact is van mijn kant, het heeft niks te maken met niet willen, maar het gewoon niet voor elkaar krijgen.
Dus heb alsjeblieft een beetje geduld, het komt echt wel weer, dat weet ik!!
Gisteravond voelde ik zo ontzettend veel verdriet en teleurstelling, ongelofelijk! Ik kon eigenlijk niet een gewoon gesprek voeren, alleen maar boos zijn…..Het is gewoon op, ik raak echt van alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, in de stress. Van de simpelste dingen….
Echt niet leuk om mijzelf zo mee te maken, want zo ben ik eigenlijk niet.
Daarom ben ik blij met de hulp van een psycholoog.
Even weer tot zover…
Warme, hartelijke groet van Mathilde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten