Gebrokenheid in dit leven...Wie krijgt er niet mee te maken? Eigenlijk iedereen toch? Misschien gaat het jou niet direct aan of degen die naast je staan...maar je kent vast wel iemand in je omgeving die de gebrokenheid wel van dichtbij mee maakt, of als je wat breder om heen kijkt...en je er voor open zet om het te zien...dan wordt je toch stil?
Stil van verdriet, niet begrijpen, misschien zelfs een radeloos gevoel. Dat voel ik de laatste tijd enorm, radeloos...en het gevoel van; WAT kan ik doen??
En dan komt er al snel een antwoord: mijn handen vouwen en bidden. Dat geeft rust....
Bidden, maar ook luisteren naar troostvolle muziek, en het lezen over bemoediging.
En als ik dan bv een gedicht lees over bemoediging dan gaat er vaak verschillende personen door mijn hoofd, en verlang ik ernaar om het met degen te delen, een warm hart onder de riem te steken. Het delen van dat we het niet alleen hoeven te doen, maar dat onze Vader ons wil helpen, onze last wil dragen. Hij zorgt!!
Bij deze wil ik ieder dat toe wensen;
Nooit alleen
Ik ben met je
al de dagen van je leven
waar je weg ook heen gaat,
wat er ook gebeurt,
je bent nooit alleen;
Ik zal je niet begeven.
Je Hemelse Vader!
Gedicht van Rita Klapwijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten